لحظه ی دیدار نزدیک است .باز می لرزد دلم، دستم، باز گویی در هوای دیگری هستم.

باز خبر از یک سفره.اما این بار حرم امام رضا. قربون کبوترهای حرمت امام رضا،قربون این همه لطف و کرمت امام رضا.خدا جون امروز اینقدر شرمندم از بار سنگین گناهام که حتی وقتی یاد گناهام می افتم از خودم خجالت میکشم.دیگه رویی ندارم که بگم خدا جون من را ببخش.اما خدا من که تا حالا این همه پررویی کردم اینم آخریش.خدا جون میدونم بار گناهم اونقدر سنگینه که حتی نباید اسم شهادت را بیارم به قول همه اطرافیانم امروزه دیگه جنگ نمیشه،یکی هم بهم میگه تو امید شهادت داری.اما خدا نمیخوای جوابشون را بدی.آخه هیچ چیز شهادت نمیشه.خدایا من دارم به قولی که بهت دادم با توکل به خودت عمل میکنم.خدایا اگر یه جایی تو قول هام بهت کوتاهی کردم تو کریم کریمانی پس ببخش و بازخواست نکن؛میدونم نهایت پررویی بود اما تو شاهی و سلطان و من همان روسیاه...خدایا حالا نوبتی هم باشه نوبت قول تو.خدایا خیلی دلم برای تو و آقا مهدی تنگ شده ها.خدایا میدونم گنهکار روسیاه درگاه توام.اما خدا دارم میام امام رضا.یا برای همیشه آدم میشم و بر میگردم یا خدا...ما تو را آخر سعادت میدهیم بر تو از جام شهادت میدهیم /ما که هر کاری برایت میکنیم در قیامت کی رهایت میکنیم.
همه وقتی میرن مکه حلالیت میطلبند از اطرافیان حالا بزار سنت شکنی باشه .حلالم کنید و التماس دعا