کافیست کمی تصور کنیم....
نه به طعنه ی سپیدخیال....
تصوری که بگوید اشکال کار چیست.
از نردبان که توی حیاط است برسم پیچک سبز....
و دستمان اگر به او نرسید...........................
چه باک!نزدیک است..
ولی برسم ادب به حرمت عشق به التهاب حضور برسم پیچک سبز...
بسمت خدا قدم بیادش زد
به من بگو:
اگر چه دست من به دست او نرسد!
خیال کن!
........اگر فواصلمان زیاد شده است!به چشمه ی چشمت
به آن شبانه ترین گلیم و مهر نماز....
به قصه ی،او میرسد اکنون!،
نهایت ما همان خداست ای دل من.....
به نام هند استعاره از کعبه و بت شکن بودن و یا نماز ظهر عاشورا
و (از کربلا چه خبر؟)....
 در آن زمان که شم همان،بوی نخل و قیام به هوش تو برسد......:
دعا به جان شقایق، صدا ،صدای اذان، فدای آن رخ مه رو
به روشنای سلام:
برسم ادب
عاشقانه قیام......
(برای کلامی که نگاشته اید)
                                               ستاره سرخ