به نام او که دل را چاره ساز است
به تسبیحش زمین مهر نماز است

سلام. امروز نیامدم تا جواب سوال های دوستی که نظر گذاشته بود را بدم. بلکه اومدم تا حرف های دلم را بزنم.اگر دریای طوفانی ناخدای لایق می سازد پس خوبیه دریا به اینه که طوفانی باشد.آره شاید به نظر همه حرف های وبلاگ قالب شخصی به خودش گرفته.اما به نظر من این ها حرف دل همه آدم هاست اما دارند از یادش می برند من نمی خوام بگم که دارم به اونا یاد آوری می کنم، نه برعکس دارم به خودم یادآوری می کنم تا توی این کوچه پس کوچه های انتظا راهم رو گم نکنم. آره شاید از چشم حضرت زینب در کربلا چیزی جز زیبایی نبود اما برای ما اگر توی کربلا زیبای های شهادت رو دیده بودیم امروز بعضی از اطرافیانمون رو به خاطر آرزوهاشون مسخره نمی کردیم.آره شاید به نظر همه مشق بچه های کربلا تکرار آب آب نبود اما اگر می فهمیدیم که مشق آب آب بچه هی کربلا بهانه ی لفظ هل من ناصر ینصرنی است آن گاه به خود اجازه نمی دادیم که ندای هل من ناصر ینصرنی مهدی را بشنویم اما جوابی ندهیم یا که اصلا نشنویم. خودم رو میگم در این هفته که گذشت چند بار این صدا رو شنیدم؟ اصلا شنیدم؟ شاید دوباره بگویی نوشته ام به همان منوال قبل شخصی و دلی است. اما خودم و میگم چطور دو سه هفته بود که دعای ندبه رو به بهانه ی تنها بودن در مسیر راه و ترس از آن، نمی خواندم. مگر نه اینکه دعای ندبه برای امام زمان بود پس آیا باید فراموش می کردم که خدا و امام زمان همراه و نگهبان من هستند پس ترسی در کار نیست. آری شاید من مقصرم که خلوتگاهی جز دل این وبلاگ برای مناجات با خالق ابدیت ندیدم اما در این مکانی که من هستم یک اتاق سه درچهار که شش نفری در آن هستیم و تقریبا خلوت و تنهایی در آن معنی ندارد.

قربون اون دخترکی که از گوشاش خون می چکید
با صورت کبود شده پای برهنه می دوید
گوشای بی گوشوارشو به عمه ها نشون می داد
وقتی که سرها رو می دید کتک نخورده جون می داد 
و در آخر
گریه هایم بی صداست عشق من بی انتهاست
رد پای اشکهایم را بگیر تا بدانی خانه عاشق کجاست