سلام.اول یک مناجات از صحیفه سجادیه
خدایا به من وظیفه ای داده ای که خودت آن را بهتر از من انجام می دهی ،قدرت تو برای این کار و تسلطتت بر من ،بیشتر از قدرت من است؛پس خودت کاری کن که من،این وظیفه را جوری انجام بدهم که تو را راضی می کند.هم تو راضی باشی هم من سلامت بمانم.
خدایا! من طاقت سختی زیاد ندارم و برای بلاهای تلخ ،خیلی صبور نیستم.خودت به تنهایی آرزوی مرا برآورده کن و هوای مرا داشته باش. حواست به من باشد.در همه کارهایم هوای مرا داشته باش ؛چون اگر بسپاری دست خودم،درمانده می شوم و همان کاری را نمی کنم که مصلحتم باشد.
خدایا! کاری کن در همه احوالات ،محفوظ و پوشیده باشم؛دست نیافتنی باشم؛ در پناه و امان باشم.این کاری که گذاشته ای بر عهده من که برای بندگانت انجام بدهم؛خودت هم کمک کن که در آن موفق بشوم.اگر بدنم برای این وظیفه ضعیف است؛اگر به اندازه کافی قدرت ندارم،اگر جان و رمقم به این کار نمی رسد،تو خودت من را در این کار موفق کن.
خدایا هوای مرا داشته باش

خدا....خودت می دونی چقدر سخته که یک سال را به امید این سپری کنی که ماه آبان بیاد و فرصتی باشه تا دوباره برای حج عمره اسم بنویسی و امید داشته باشی که امسال را دیگه خدا قبولت میکنه و اسمت برای حج درمیاد اما درست یک ماه قبلش از تلوزیون بشنوی که امسال دیگه ثبت نام نمی کنند .خدا یک سال به امید این سپری کردم که امسال باز اسم بنویسم و دل خوش باشم که شاید اسمم در بیاد حالا حتی فرصت نام نویسی هم گرفته شد.خدا...خدا جون...خدای خوبم ازت التماس میکنم...تو که خودت می دونی تنها فرصتم برای اینکه بتونم بیام، عمره دانشجویی بود .خدایا چرا این فرصتم داری ازم میگیری. میدونم گناهکارم و با گناهام فرصت ها را از خودم می گیرم اما خدا در حال حاضر تنها راه اومدنم همین بود ...خدا جون ازم نگیرش.خدا...خدا.....

اما بعد از مناجات؛از آنجا که برای من امروز آخرین روزتعطیلات تابستونی بود خواستم برای آخرین بار از خونه به روز شم هر چند تابستون امسال برام با اتفاق هایی ناراحت کننده همراه بود چیزهایی تو جامعه دیدم ،حرف هایی شنیدم،که هر گاه دلتنگ مکانی یرای آرام شدن از همه چیز هایی که دیدم و با تمام وجود غمش را لمس کردم به دنبال دریا میگشتم تا غمم را باهاش تقسیم کنم .تا ناراحتی هایم را برای خودم نگه دارم و با دیگران شاد باشم.دست به نوشتن بر روی قلب این وبلاگ میزدم که نمی دانم چند روز یا چند سال مهمان آن هستم.فقط امیدوارم حق مهمان را ادا کنم. که صفحه صفحه این وبلاگ با گریه های من گریست و با غم های قلبم کنار آمد...دوباره شروع کردی ...اما من وقتی می خوام برای وبلاگ بنویسم خودمم و خدا...تنهای تنها.پس غم هام را و شادی هام را با خدا شریک میشم.دوستی که هیچ وقت تنهام نگذاشت .و دست یاریش را در تمام لحظه های زندگی دارم میبینم.حتی الان که داره این جملات بر دل این وبلاگ حک میشه.خدایا هیچ وقت ازم نگیرشون.توکل به تو کردم یا رب.آخه تا وقتی جمعه ها از پس یکدیگر می آیند اما مهدی نمی آید یعنی هنوز برای خوشحالی اش کاری نکرده ام پس چگونه در تنهایی ام شاد باشم و از دلتنگی نگویم.حال که در حضور دیگران و هنگام نوشتن برای دیگران از خوشحالی هایم میگفتم .ای دل بگذار در تنهایی ام تا روز ظهور نیامده از غم او بگویم و بنویسم.از غم شهدایی که رو سفید شدند اما هنوز غم امامشان در سینه دارند. از آن دلاورمردان که هنوز حتی جانبازان هم به حالشان غبطه می خورند و حال دل من چه بگوید...
دنیا برای وسعت بال تو تنگ بود
هرچند آرزوی پریدن قشنگ بود
گفتی که آسمان و زمین سخت کوچک است
ای کاش؛ آسمان بهشتم به چنگ بود
من پای درس عشق تو بی تاب میشدم
آن وقت ها که مشق شبت با فشنگ بود
در بزم عاشقانه آن روز های سبز
هر چیز غیر شهد شهادت شرنگ بود