ميگي : دلم گرفته ... از دست خودم ، از دست هر چي ...
ميگم : ول کن بابا (!) ... اگه يه دم ، آره فقط يه دم ، دندون رو جيگر ميذاشتيم ... و اين همه از اين دل صاب- مرده دم نمي زديم ... يعني ، سکوت مي کرديم ... صداي مولايمان را هم مي شنيديم که ... همين نزديکي ها ، شايد دو - سه کوچه بالاتر از اهالي خيال ، آهسته سر به ديوار گذاشته و در خود مي گريد ... نمي دانم مي شنوي يا نه ...
ولي خدايا ، چرا آهسته مي گريد ... نمي دانم ، شايد ... شايد نمي خواهد تا صداي ناله اش ، ما را از خواب ناز بيدار کند ... مي داني چرا ؟!
اين سفارش علي بود به فرزندان فاطمه ... آهسته بگرييد ، مبادا اهل مدينه از خواب غفلت خويش بيدار شوند ... مادرتان وصيت کرده که در غربت خويش ، و به دور از چشم نا اهلان ، به خاک سپرده شود ... شما نيز اشک هايتان را از اين نامردمان ، مخفي کنيد ... اين وصيت مادرتان است ...
مولاي من ، ببخش که چنين بي حيا ، سخن مي گويم ... ولي ، آجرک الله يا بقيه الله في مصيبت امک فاطمه الزهرا ...