دريا ببخشيد اينطوري گفتم

اگه چايي نداري اشكال نداره،شير نسكافه هم بد نيست!!!

سلام دريا

من صباحم

آباد شعر و قصه و نقاشي و افسوس...........گاهي رنگ

باز هم اميد آن دارم،كه؟

خوب ميداني اميدواري من را

دريا؟؟؟

تو هم كه اصلا نيستي.....

صفحه تو گاهي اما بي قند و چايي است،بهار نارنج و عطر و رنگ سرخش را فاكتور، ميگيرم.

ولي از اين مهمانخانه گرمت نقل مهر ميچينم.

بيت‏الاحزان
«آه برخاست بر افلاک که آيينه شکست»
قامت صبر ز دلواپسي سينه، شکست
گويي نمي‏دانستند که او، کيست!
گويي هرگز او را نديده بودند!
گويي همه آنها گنگ و کور بودند!
آيا کسي شعله‏هاي آتش را نمي‏ديد؟
آيا کسي فرياد تازيانه را که حرمت فضا را مي‏شکست، نمي‏شنيد؟
آيا کسي عطر بهشت را از آن خانه استشمام نمي‏کرد؟ چرا! چرا!
امّا دست‏هاي ابوجهلي و ابولهبي، هميشه به سوزاندن و شکستن، عادت داشتند؛ خواه سوزاندن «در» باشد، خواه شکستن «حرمت»!
آه! آن روز، کسي پرتو عصمت زهرايي عليهاالسلام را نمي‏ديد.
نامي که تکرارش، آسمان را به گريه مي‏اندازد؛ بس که در زمين، غربت خود را با آسمان تقسيم کرد! بس که در زمين، وجود آسماني‏اش را آزردند!
بس که در زمين، حرمت بيت‏الاحزانش را ـ دلش را ـ شکستند!
از همان روز به دنبال غروبي غمگين اشک در پلک به خون خفته آدينه شکست!
از همان روز، فقط هيزم دل‏ها غم شد کعبه را آتش شکّ، حرمت ديرينه شکست
انگار نمي‏دانستند که او کيست! بانويي که جوهره خلقت، آيينه عصمت، دختر نور، مادر عشق و ترجمه عطوفت الهي بود.
حيا، از چادر نمازش آبرو مي‏گرفت و عصمت، حکايتي از حجاب آسماني‏اش بود.
صداقت دست‏هايش را نه‏تنها «دستاس»ها، که عرش نشينان، مي‏ستودند و خاک قدمش، کليد درهاي آسمان بود.
آه! چاره‏اي نداشت؛ نمي‏توانست سکوت کند.
بيت‏الاحزان بود و گريه‏هاي فاطمه عليهاالسلام ! بيت‏الاحزان بود و شکوه‏هاي غريبانه زهرا عليهاالسلام !
بيت‏الاحزان بود و شام غريباني که در انتظار سپيده بود؛ سپيده موعود و لحظه ظهور خورشيد!
بيت‏الاحزان بود و... آن شب، علي عليه‏السلام بود و غمي به وسعت گيتي
غمي به وسعت اندوه زهرا عليهاالسلام
غمي که هيچ‏گاه نتوانست پايان خويش را در دل و چهره مولا عليه‏السلام ، ببيند و سال‏هاي سال، مولا عليه‏السلام همراهش بود؛ تا آن سحرگاهِ خونين شهادت!
آن سحرگاهي که به شهادت لبخند زد و به همجواري با حضرت زهرا عليهاالسلام چشم دوخت...
فرياد کن بغض فرو خورده‏ات را، بقيع!

در انتظار فرج...

براي دريا

سلام درياي پر غوغا

چه طوفانيست اعماق قلب تو

براي آن مهتر،كه ميگويند مي آيد

و ميخواند برايت قصه ي خورشيد

براي من قصه مهتاب

براي ديگران هم نور ميخواند به هر معنا....

كجايي تو؟ دريا ....نيستي؟

پيام من براي تو كلامي از خداوند است

پيامي كه ميگويد:زمين از آن مهربانانان ميشود آخر

به اين ترتيب واين عنوان

سلامي پر ز شهدي شاد،از بنده اي خرم ولي غمدار،از دوري خورشيد پشت ابر

تقديم آن امام مهربانان باد صباح

(اميدوارم از اين شعر خوشت آمده باشد ،به اميد روزهايي خوش)