تو جلسه ي هفته ي گذشته کانون وقتي حرفش شد که گروه تئاتر سيلي خوردن حضرت زهرا رو اجرا کنه،مثل همون کاري که تو برنامه ي سردار بي سپاه شد،من خيلي ناراحت شدم.ياد مظلوميت حضرت زهرا افتادم.نه چون سيلي خورد،نه چون پشت در موند،نه....حضرت زهرا مظلوم هست چون ما ازشون فقط سيلي خوردن و پشت در موندنشونو يادمون مونده.ما يادمون رفته که دليل سيلي خوردن و پشت در موندن چي بوده.
از رقيه فقط يتيمي رقيه يادمون مونده.ولي دليل اين يتيمي يادمون رفته.يادمون رفته وقتي بعد از گم شدن پيداش مي کنن اولين چيزي که از عمش خواست،باباش نبود،آب نبود،نون نبود.اون چيزي مي خواست تا باهاش موهاشو بپوشونه.ما چقدر به اين مسائل توجه داريم؟؟
من تو مراسم عزاداري کسايي رو مي بينم که چطور براي ائمه گريه مي کنن ولي همونا چند ساعت بعد چطور انقلاب و ولايت فقيه و مقام معظم رهبري رو زير سوال مي برن.چرا؟
خدارو دوست ندارن؟ائمه رو دوست ندارن؟نه اين چيزا نيست!شناختشون کمه.چون فقط رو احساستشون کار شده نه روي جنبه ي عقلاني اسلام.نمي تونن رابطه اي بين اسلام و انقلاب برقرار کنن.
امام خميني ميگن که اون عزاداري مورد تاييد ائمه کامل است که کاربردي باشه و توش يزيديان زمان هم معرفي بشن.پس مراسم ما نبايد فقط گريه باشه بلکه بايد شناخت رو هم ببره بالا.
باز هم تاکييد مي کنم که نگفتم احساسات رو بذاريم کنار.عقل و احساس در کنار هم مي تونن مفيد باشن.ضمنا ما با عقلمون توحيد و اسلام رو قبول مي کنيم.
راستي الان استعاره ي هندوستان رو هم متوجه شدم.همينطور کنايه اي رو هم که توش بود.هر جور راحتيد.مدير وبلاگي گفتن. به هر حال صاحب اختياريد.
