جز  تو که را دارم......
خدایا آن چنان تار و پود وجود ما را با عشق عجین کن که در وجودت محو شویم، که جز تو کسی را نپرستیم،جز تو چیزی نخواهیم،جز تو چیزی نبینیم...جز تو مونسی نگیریم،جز تو پناهگاهی نپذیریم،جز تو آرزویی نداشته باشیم...
انسان گاهگاهی خود را فراموش می کند ، فراموش می کند که بدن دارد، بدنی ضعیف و ناتوان که، در مقابل عالم و زمان کوچک و ناچیز و آسیب پذیر است ، فراموش می کند که همیشگی نیست، و چند صباحی بیشتر نمی پاید، فراموش می کند که جسم مادی او نمی تواند با روح او هم پرواز شود، لذا این انسان احساس ابدیت و مطلقیت و غرور و قدرت می کند، سرمست پیروزی و اوج آمال و آرزوهای دور و دراز خود ، بی خبر از حقیقت تلخ و واقعیتهای عینی وجود ، به پیش می تازد و از هیچ ظلم وستم رو گردان نمی شود. اما درد آدمی را به خود می آورد ، حقیقت وجود او را به آدمی می فهماند و ضعف و زوال و ذلت خود را درک می کند و دست از غرور کبریایی برمی دارد ، و معنی خودخواهی و مصلحت طلبی و غرور را می فهمد و آن را توجه نمی کند .
خدایا من کوچکم ، ضعیفم ، ناچیزم ، پر کاهی در مقابل طوفانها هستم . به من دیده عبرت بین ده تا ناچیزی خود را ببینم و عظمت و جلال ترا براستی بفهمم و بدرستی تسبیح کنم .
مناجات دکتر چمران
خداوندا دریا این بنده ی ناتوان را مایه ی آزمایش دیگران قرار مده و آزمایش های مرا مایه ی ملامت بندگانت نسبت به یگانگیت قرار مده و اجازه مده که پیروزی ها یا شکست هایم در امتحاناتت باعث بد قضاوتی بندگانت شود.
چقدر دلم برای کربلا و مشهد تنگ شده که همه را مدیونت ای خدا هستم و بعد از اهل البیت مدیون کانون یاس هستم.خدایا در گرفتاری ها به داد افراد کانون برس و دعایم را مستجاب کن تا مدیون کسی نمانم جز خودت و اهل البیت.
خدایا سراسر وجودم می سوزد از اینکه امسال به دلیل آزمایشگاهم مجبور شوم به کربلای ایران به جزیره ی مجنون عاشقانت نروم.
خدا جان تو خودت بگو چگونه با تو مشورت کنم.بندگانت که خواب هایم را آشفتگی های روز می دانند و قرآن باز کردن هایم را خارج از مورد می دانند و می گویند شرایط و ضوابط دارد .خدایا من از تو مشورت نگیرم تنها از بندگانی که از فردایشان خبر ندارند مشورت کنم.
خدایا تو درد دلم را می دانی .نگذار کسی شکستنم را ببیند.صبر و توانم را نگیر
همه دنیا بخواد و تو بگی نه
نخواد و تو بگی آره تمومه
همین که اول و آخر تو هستی
به محتاج تو محتاجی حرومه